Czytnik, stron 248

Umęczyła mnie ta książka. Myślałam, że to będą opowieści o spotkaniach autorki z umierającymi ludźmi, opisy jak żyli i czego żałują. TO też tam jest, ale znacznie więcej miejsca zajmują złote porado-wynurzenia autorki opisujące jak zmieniało się jej życie w związku ze zmianami w niej samej.

Nie było to dla mnie szczególnie fascynujące, ale nie było najgorsze. Najgorsza była forma tych opisów: a potem poszłam opiekować się cudownym człowiekiem, który mieszkał w cudownym domu, nad cudownym oceanem i miał cudowną i kochającą rodzinę. Ja pierdolę. 99% jej pacjentów była otoczona stuprocentową cudownoscią. Ja rozumiem, że trzeba być optymistą i pozytywnie patrzeć na życie, ale TAKIE spojrzenie zakrawa mi na dość konkretne mijanie się z rzeczywistością, albo słabe ogarnianie szeroko pojętego realu. Ale może jestem nie znającą się na rzeczy suką🤪.

W każdym razie, warto pamiętać, czego żałowali umierający, żeby nie popełnić ich błędu:

1. Że nie żyli tak, jak chcieli, tylko tak, jak oczekiwali od nich tego inni;

2. Że nie pozwolili sobie być szczęśliwymi;

3. Że tak dużo pracowali;

4. Że nie utrzymywali kontaktu z przyjaciółmi;

5. Że nie wyrażali uczuć otwarcie.

Podsumowując: można przeczytać, ale kapcie Wam raczej nie spadną.

Zieeew🙃.