331 stron, książkę pożyczyłam z Chaty Cyborga w Bielicach

To jest książka o rasizmie. Opis na okładce głosi: „Dzieło satyrycznego geniusza w szczytowej formie, kwestionuje niemal każdą obiegową prawdę na temat amerykańskiego społeczeństwa. Poruszająca opowieść, niebywałe i niebywale zabawne oskarżenie naszych czasów.”

Zgadzam się ze wszystkim, tylko ta ‚zabawność’ jakoś mi nie leży. To jest ten rodzaj zabawności, kiedy naśmiewamy się z PISu: wszyscy wiemy co to są za ludzie i jakie mają pobudki i heheszki sobie z nich robimy, wiadomo. Ale jak człowiek zda sobie sprawę, że są przy władzy, że idą jak fadroma i niszczą po drodze wszystko (robiąc z siebie idiotów, nieustannie), to już jest jakby mniej śmieszne, bo dotyczy to nas i ciągnie nas wszystkich w dół z całych sił, czy nam się to podoba, czy nie.

Z rasizmem w Ameryce ( i chyba wszędzie indziej) jest bardzo podobnie: można się z niego śmiać, ale nie zmienia to faktu, że istnieje i bardzo wielu ludzi dotyka i niszczy.

A książka jest dobra i zabawna, przy czym, jak wspomniałam, ta radość to trochę przez łzy w tym przypadku.

Oto próbka:

„Gdyby ten nagi starzec łkający na moim podołku urodził się gdzie indziej, na przykład w Edynburgu, być może dziś nosiłby już tytuł szlachecki. „Powstań, sir Sorgo, baronie Dickens. Sir Asfalcie. Sir Bam z Bo.” Gdyby był Japończykiem i zdołał przetrwać wojnę, kryzys gospodarczy i zespół Shonen Knife, to całkiem możliwe, że zostałby jednym z tych osiemdziesięcioklikuletnich aktorów teatru Kabuki, których traktuje się z takim szacunkiem, ze kiedy wchodzą na sceną w drugim akcie Kyo Ningyo, wita się ich oklaskami, a konferansjer ogłasza przerwę i zapowiada przyznanie im rządowej pensji. „W roli kurtyzany Oguruma, Lalki z Kyoto, Żyjący Skarb Narodowy Japonii, Sorgo >>Kokojin<< Jenkins VIII”. Miał jednak pecha urodzić się w kalifornijskim Dickens i w Ameryce Sorgo nie budzi dumy: jest Narodową Żenadą. Problemem afroamerykańskiego dziedzictwa, czymś, co należy usunąć, wykreślić z historii rasy […].”

Ciekawe spojrzenie, polecam 🙂

297 stron, czytnik, Legimi

Oryginalny tytuł jest, moim zdaniem, znacznie lepszy. Dawno, dawno temu jak byłam na studiach tłumaczeniowych podyplomowych, to mówiono nam, że przetłumaczony tytuł nie musi być przetłumaczonym dosłownie tytułem oryginału, ALE ma przywodzić na myśl te same skojarzenia.

Bookseller kojarzy się ze sprzedawaniem książek, ok, można podciągnąć pod sprzedawanie historii i – załóżmy – znania kilku żyć jednocześnie. Natomiast Wyśnione Życie (przynajmniej dla mnie) zalatuje harlequinem i sądząc po tytule raczej spodziewałabym się powieści o pańci, co to pół życia czekała na księcia na białym koniu🤦‍♀️. A książka, na szczęście, nie jest o tym.(No, może troszkę, ale ma mnóstwo innych, mniej harkequinowych wątków🙂). Ale dość trucia dupy 🤐.

Książkę poleciła mi Kaśka i dobrze, bo fajna (i książka i Kaśka :).

To jest historia samotnej kobity, Kitty, która mieszka sobie w Denver i z przyjaciółką prowadzi księgarnię DWIE SIOSTRY.

Jednak w snach, które od jakiegoś momentu zaczęła mieć, jest żoną i matką trojaczków i mieszka w wielkim domu.

Sny wydają się być szalenie realne, a realne życie…, jakby trochę że snu.

I impreza zaczyna się kręcić.

Dobry pomysł i dobra książka – polecam 🙂.